موز

موز آشنايي با درخت موز

موز

اين گياه از راسته زنجبيل سانان مي باشد و از تيره ميوزيشي هستند.

گياه موز در اقليم هاي گرمسيري و نيمه گرمسيري ميرويد اين گياه، به مقدار زيادي از آب

نياز دارد و مستعد صدمه از دما با درجه حرارت پايين و باد هاي شديد يا قوي مي باشد.

خاك محل كاشت آن، بايد سالم و بي نقص و غني از ازت يا نيتروژن و پتاسيم باشد گياه

موز به ۱۲۰۰ تا ۱۵۰۰ ميليمتر از آب احتياج دارد حتي اگر به طور مساوي و ترازمند در طول

سال توزيع شود.در نتيجه بهتر است موز را در مناطقي از ريونيون بكاريم كه داغ و مرطوب و

داراي ارتفاعي بين 0 تا 400 متر بالاتر از سطح دريا باشند.

غلاف ها يا قاعده هاي برگ بطور لب به لب يا همپوش روي هم قرار مي گيرند وبنظر ميرسد

كه تنه اي علفي وكلفت است كه درنوك آن يك دسته از برگ قرار دارد در قسمت وسط،

يك گل آذين يا شكوفه دراز يا طويل در روي يك محور مركزي ايجاد مي گردد، كه رو به پايين

يا سرپايين خم ميشود.در آنجا دو نوع اصلي از گل بر روي گل آذين با شكوفه، وجود دارد:

گلهاي نر در غنچه انتهاي هستند كه درست پس از افتادن برگچه ها يا براكته هاي محافظت

كننده مي افتند. وگلهاي ماده كه بعدا به ميوه  تبديل مي شوند وخيلي نادر خواهد بود

كه داراي بذر باشند. ميوه هاي موز بصورت دسته با خوشه يا بنچه ايجاد مي شوند.

كاشت و داشت

گياه بانانا يا موز در طول زندگيش فقط يك پنجه يا شاخه يا خوشه ايجاد ميكند. اما زير

شاخه پاجوش هايي كه از ساقه كوتاه وضخيم زير زميني آن ميرويند آنرا بصورت يك گياه

دائمي يا چند ساله در مي آورند و آنها به نوبه خود بچه ها يا شاخه هاي ديگري را ايجاد

ميكنند. همه آن پاجوش هارانبايد نگه داشت و بايد پاجوش هاي ناخواسته و غير ضروري

را جدا كرد وانداخت (removing) ويا پا جوش زني (Suckering) كرد. اين كار كمك مينمايد

كه عمل آوري و زراعت يا كاشت اين گياه متمركز و متراكم بشود .به اين ترتيب ، گياهان جديد

بانانا ، منظما جايگزين ميگردند و تراكم گياه يا تعداد گياه در هكتار ثابت يا بحالت فعلي ميماند

و اين عملي ترين ترفند يا كلك ، دركشت زارهاي گياه موز مي باشد.