گيلاس

گيلاس آشنايي و شرايط نگهداري

گيلاس

درخت گيلاس از سرده پرونوس و از تيره گل سرخيان مي باشد.اين درخت بومي مناطق

درياي خزر و تا دريا سياه مي باشد.اين درخت داراي ميوه هاي بسيار خوشمزه به رنگ

قرمز و مشكي كه يك هسته سخت دارد و دور هسته را گوشت گرفته است.ارتفاع اين درخت

به 6 تا 9 متر ميرسد.اين درخت قبل از ميوه دادن شكوفه هايي به رنگ سفيد ميزند كه

بسيار خوشبو هستند و در اوايل بهار پديد مي آيند.ميوه ها به دو نوع ترش و شيرين

تقسيم مي شوند.گيلاس ترش يا آلبالو كوچك هستند و گيلاس شيرين بزرگتر مي باشد.

عمر اين درختان معمولا بين 20 تا 40 سال مي باشد كه اين بستگي به واريته اين درخت

دارد.اين درخت رشد زيادي دارد بايد هر چند وقت يكبار آن ها را هرس كنيد.ميوه اين درخت

خواص بسياري دارد.ميوه هاي آن در تابستان بوجود مي آيند.اين درختان را مي توان هم

از طريق بذر هم از طريق قلمه تكثير كرد.

خاك

عمق ريشه اين درخت سطحي است.بهترين خاك براي درخت خاك لومي شني با

زهكشي خوب است.خاك اسيدي براي گيلاس بسيار مضر است.خاك با رطوبت زياد

باعث ميشود كه ريشه هاي درخت را بپوساند.

آبياري

آبياري از طريق باران براي اين درخت در فصل زمستان بسيار مناسب است.اما در

فصل تابستان و فصل برداشت بارندگي براي اين درخت مضر است چون باعث مي شود

ميوه هاي درخت در اثر ضربه قطرات باران بتركد.گيلاس نبايد خشكي بكشد.

دما

در زمستان دماي 25 درجه سانتي گراد را تحمل مي كند.گيلاس براي گلدهي به يك

دوره سرما نياز داارد پس نبايد اين درخت را در مناطق گرمسيري و نيمه گرمسيري بكاريد.

كود دهي

زماني احتياج است اين درخت را كود دهيد كه شاخه هاي آن كمتر از 25 _ 35 سانتي متر

رشد كرده باشد يا اينكه برگهاي درخت سلامت نباشند يعني برگها به رنگ زرد يا سبز

كم رنگ باشند.در غير اين صورت احتياجي به كو دهي اين درخت نمي باشد.

بادام

بادام آشنايي و شرايط كاشت

بادام

نام علمي .Prunus amygdalus L از خانواده Rosaceae  مي باشد.

گياه آل موند يا بادام درختي معمولي، بومي بلندا يا فلات ايرانيان ***ian plateaux (شامل

ايران و افغانستان است.ارتفاع اين درخت  4 تا 10 متر است.اين گياه  معمولي،

يك گياه ميوه دهنده رنج پذير و پر طاقت وتوان است، قادر ميباشد در مقابل دماهاي زياد

هوا و دوره هاي طولاني خشكي،ايستادگي نمايد. اين گياه مناسب كاشت در خاكهاي

سبك سنگي وخشك مي باشد. تعداد زيادي از واريته هاي اين درخت در سطح جهان

كاشته ميشوند كه بايد به طريق پيوند زدن زياد شوند و آنها شامل سه تيپ شيرين

هستند: واريته هاي تيپ پوست سخت -  تيپ پوست نيمه پوست سخت براي

مصرف در صنعت (قنادي و درست كردن كيك و گرفتن روغن و بهترين مغزهاي با كيفيت

بالاي آن جهت ساخت بادام شكري بكار مي رود) و آخرين تيپ واريته هاي بادام پوست

نرم  است كه جهت درست كردن دسرها يا پس غذاها بكار مي روند. همچنين بادام هائي

به نام بادام تلخ  يافت مي شود اما آنها خورده نميشوند زيرا محتوي اسيد پروسيك  و

سيانيد ميباشند ولي آنها را در ساخت بعضي مواد آرايشي يا داروئي يا داروسازي (مثل

توليدات يا مواد بهداشت پوست و كرم ها يا روغن هاي زيبائي وصابون وغيره) بكار مي برند.

خاك

خاك لومي با زهكشي خوب براي اين درخت مناسب است.اين درخت ميتواند خاك هاي

ضعيف با زهكشي مناسب را تحمل كند.خاك اين درخت نبايد مرطوب باشد و اگر زهكشي

مناسب نداشته باشد باعث مي شود درخت مقاومت خود را از دست بدهد.

آبياري

اين درخت به آبياري زياد احتياج دارد تا بتواند ميوه زياد توليد كند.شما مي توانيد درختان را از

طريق قطره اي آبياري كنيد.اين درخت حداقل به 5 تا 8 سانتي متر آب احتياج دارد.

دما

بادام به آب و هواي گرم و خشك احتياج دارد اما براي شكوفه دادن به يك دوره سرما

احتياج دارد. به همين دليل با آب و هواي گرمسيري سازگار نيستند.

انار

انار آشنايي با درخت انار و شرايط نگهداري

انار

نام علمي Punica granatum L و از خانواده Punicaceae مي باشد.

انار، درختچه اي است كه مي تواند تا ارتفاع وبلندي ۳ الي ۴ متر رشد نمايد. اين گياه

داراي برگهاي كوچك برنگ سبز تيره و گلهاي نارنجي رنگ وهر ما فروديت مي باشد.

پوست خشن زبر ميوه ها، برنگ نارنجي با لكه ها يا فامي از رنگ قرمز است و داخل ميوه

بصورت جدا جدا شده با پره پره حاوي تعداد زيادي دانه هاي سخت است كه هر كدام از

آنها بوسيله گوشتي برنگ صورتي تا قرمز تيره، بسته به نوع واريته، احاطه يا پوشيده

شده اند.
منشاء اصلي گياه انار يا گياه پومه گرانات، بومي جنوب شرقي اروپا، آسيا و هيماليا يا

جائي است كه از سه هزار سال قبل از ميلاد(BC ۳۰۰۰) مي روئيده است.

محل هاي رويش گياه انار

انار، بعضي مواقع در داغ ترين وخشك ترين قسمتهاي جزيره پرورش داده ميشود. اين گياه،

در امتداد جاده در جاهائي با ارتفاع حدود100 تا 2000 متر بالاتر از سطح دريا ، بومي يا

طبيعي شده است اما آنرا بمنزله يك گياه زينتي در اغلب باغ هاي شخصي نيز مي كارند.

احتياجات اقليمي و كشاورزي

درخت انار يا گياه پومه گرانات، خصوصا يك گياه پر طاقت ورنج پذير است.خيلي پر توقع

نمي باشد و مي تواند در تعداد زيادي از محيط هاي زيست بومي خودگير يا سازگار شود

اما وجود رطوبت زياد سبب توقف و سد راه توليد ميوه  مي شود اين گياه را مي توان در

جاهائي با ارتفاع ۰ تا ۱۰۰۰ بالاتر از سطح دريا ، پرورش داد.

كاشت وداشت

گياه پومه گرانات يا درخت انار، به آساني از طريق كاشت قلمه ها ميرويد يا تكثير ميشود

از اين گياه، واريته هاي زياي وجود دارد كه كيفيت آنها متفاوت است. دانسيته يا تراكم

كاشت آن بين حدود ۴۰۰ تا ۶۰۰ اصله درخت در هكتار متغير مي باشد. درختان انار را به

صورت يك ساقه مستقيم عمودي يا يك درختچه پرورش مي دهند كه سبب تسهيل هرس

كردن آن ميشود. (فقط يك اصلاح يا هرس سبك وجزئي مورد نياز مي باشد.) دادن كودها،

نيز براي داشتن يك محصول خوب، ضروري ولازم هستند. ميوه هاي انار دراثر كم آبي يا

آبياري نا كافي اغلب مي تركد اما اگر بخوبي آبياري شوند هر درخت مي تواند تا ۱۰۰

كيلو گرم ميوه توليد نمايد.

زردآلو

زردآلو آشنايي و نگهداري

زردآلو

زردآلو، بر خلاف آنچه از نام علمي آن فهميده ميشود بومي ارمنستان نمي باشد فقط

بمنزله توفقگاه يا منزل گاه مسافرت گياه فوق الذكر از چين تا مديترانه بوده است و زردالو

يا آپري كوت، در چين كه بالغ بر ۵۰۰۰ سال در آنجا، معروف وشناخته شده بوده اينك بطو

ر وحشي مي رويد.كوت يا زرد آلو، درختي كوتاه است و به ندرت به بلندي ۶ تا ۸ متر

مي رسد پوست ساقه آن برنگ قهوه اي مايل به قرمز است ودرخت خزان كنند بوده و

برگهاي آن بشكل تخم مرغ يا بيضي دندانه دار مي باشد. گلهاي آپري كوت يا زردآلو، داراي

گلبرگ هائي برنگ سفيد يا سفيد مايل به صورتي بوده و قبل از برگ ها، ظاهر ميشوند.

ميوه هاي آن نيز، به شكل تخم مرغي وكم پيش پهن با يك شيار وخط در مركز مي باشد و

پوست مانند مخمل ميوه زرد آلو يا آپري كوت، به رنگ زرد نارنجي بهمراه خال ها ونقاط قرمز

در سمتي كه ميوه در معرض آفتاب قرار داشته، مي باشد و گوشت ميوه زردآلو معمولا به

هسته آن نمي چسبد.

منشاء اصلي گياه

گياه زردالو يا ايري كوت، بومي منچوري در شمال چين است و نام علمي گونه آن بنام

armeniaca اشاره به گستردگي آن از ارمنستان تا مناطق مديترانه اي دارد(از۱۰۰ سال قبل

از ميلاد). زردالو يا آپري كوت توسط غير مجاز مي باشدsigny de palma در سال ۱۷۷۶ از Cape Verde به

موري اس معرفي شد و كمي بعد Subsequently به ريونيون وارد گرديد ولي تاريخ دقيق

ورود آن،معلوم نيست.

كاشت و داشت

بهترين واريته هاي انتخاب شده زردآلو  از طريق انجام پيوند(مثل پيوند شكمي  با يك جوانه

در حال خواب يا جوانه در حال بيرون زدن ) تكثير يا اضافه مي شوند.

دانسيته يا نسبت تراكم درخت زردآلو در هر هكتار ، بطور متوسط در حدود ۳۸۵ اصله

مي باشد البته به نوع پايه بكار رفته نيز بستگي دارد). كار مهم آنست كه درخت اپري كوت،

بايد تربيت و هرس نيز بشود تا بين رشد اندامهاي سبز يا رشد سبزينه اي گياه و توليد

ميوه تعادل و توازن خوبي برقرار شود و عمليات متعادل سازي از ساير تكنيك هاي مربوط به

محصول crop يا زراعت: مثل تنك كردن  و كود دادن و حاصلخيز كردن و باروري  و آبياري و

غيره، جدا نشدني يا جدا نكردني است. ميزان محصول برداشتي زردآلو برحسب تن در

هكتار،نشان دهنده چگونگي كيفيت ميوه ها خواهد بود و برداشت تا مقدار ۲۰ تن در هكتار ،

بر روي كيفيت ميوه ها خيلي موثر يا تاثير بسيار زيادي دارد.

ليمو

ليمو آشنايي با درخت ليمو

ليمو

ليمو ترش يا گياه لمون،يك درخت گسترده و معمولا توانمند و سرزنده و شاداب از خانواده

Rutaceae مي باشد.  شاخه هاي جوان اين گياه، در ابتدا ارغواني هستند اما بر اثر مسن

تر شدن به رنگ خاكستري در مي آيند. برگ هاي گياه لمون، يا ليمو ترش، به رنگ سبز كم

رنگ و جوانه هاي گل آن، به رنگ ارغواني مي باشند. ميوه تخم مرغي يا بيضي شكل آن،

داراي يك علامت ويژه با يك برآمدگي در انتها است كه كم و بيش بسته به نوع واريته،

مشخص مي باشد. پوست لطيف ميوه ها، در هنگام رسيدن، به رنگ زرد ليمويي در مي آيند.

گوشت زرد يا متمايل به سبز درون ميوه، از لحاظ اسيد سيتريك، بسيار غني است در ميوه

هاي گياه لمون: انرژي ۲۶ كيلوكالري - كربوهيدرات ۲/ ۵ گرم - ويتامين C در حدود ۵۲ ميلي

گرم (در هر ۱۰۰ گرم از گوشت ميوه) وجود دارد و قطر ميوه در واريته Meyer به ۵۰ ميلي

مترمي رسد.]

منشاء اصلي گياه

همانند همه گونه هاي سيتروس، گياه لمون هم، احتمالا بومي آسياي جنوب شرقي

مي باشد. ليمو ترش يا گياه لمون هم يكي از اولين گونه هاي درختي است كه توسط

Matalief de Jongh در ۱۶۰۶ به موري تيوس معرفي گرديده و مدتي بعد به جزيره ريونيون

وارد شده است.  گياه لمون، اغلب در باغ هاي خصوصي يا شخصي وجود دارد ولي به

منظور سود آوري و تجارت هم نيز پرورش داده مي شود. گستردگي با دامنه توليد ميوه

واريته هاي موجود مخصوصا واريته Eureka و واريته Meyer در سرتاسر سال مي باشد.

درخت لمون از هواي سرد و همچنين از دماي بسيار زياد صدمه مي بيند.

كاربرد هاي ليمو

مصارف زيادي در غذا پختن يا آشپزي دارد و براي بعضي از غذاها و دسرهاي فصلي بكار

ميرود وخاصيت معطر بودن با رايحه خوب آن مصرف آن را زياد كرده است.خصوصا در شيريني

پزي و نوشابه سازي كه به مقدار زيادي به كار مي رود و همچنين از آن در تهيه و ساخت

عطر و مواد خوشبو كننده مثل عطر پرتقال و نارنگي هاي كوچك يا ماندارين استفاده مي شود.

از تراشه ها يا ذرات با لايه هايي از پوست خارجي قاچ ها يا ميوه لمون يا ليمو ترش نيز در

ساخت اودكلن استفاده مي گردد. البته  آن را با مقداري مواد سينتتيك سفت يا غليظ يا

رقابت كننده زياد مقابل يا روبرو مي كنند. گفته مي شود ميوه لمون، خاصيت هاي دارويي

هم دارد و به دليل زياد بودن مقدار ويتامين C ميوه هاي لمون، از آن ها به منزله يك معالجه

كننده عالي اسكوربوت يا بيماري حاصل از كمبود ويتامين C ، استفاده مي شود.

گوجه سبز

گوجه سبز آشنايي و نگهداري

گوجه سبز

گوجه سبز از تيره گل سرخيان مي باشد.نژاد اين درخت قدمت 2000 ساله دارد. گوجه سبز

نمونه تغيير يافته از گونه آلوهاي اروپايي مي باشد.مدت زمان زندگي اين درخت 70 سال

مي باشد. ارتفاع اين درخت به 3/5 تا 4/5 متر مي رسد. در فصل بهار شكوفه هاي سفيد

بسيار زيبا قبل از بوجود آمدن برگ ها پديد مي آيند.پس از رشد برگ ها ميوه ها پيدا

مي شوند.ميوه هاي اين درخت به شكل گرد، سفت و ترد با پوستي صاف و براق به رنگ

سبز مي باشد. مزه ميوه ها ترش هستند. در نواحي معتدل گوجه سبز رشد خوبي دارد.

اين درخت در سن 4 تا 6 سالگي به ميوه دهي قابل قلولي مي رسد.ميوه اين درخت داراي

هسته است.

آبياري

در سال اول كاشت گوجه سبز بايد آبياري منظم باشد.در هفنه 2 بار آبياري عميق براي اين

درخت مناسب است.آبياري خوب باعث ميشود كه درختان به خوبي رشد كنند و ميوه هاي

با كيفيت تر و آبدار تر بدهند.دقت كنيد كه آبياري بيش از اندازه باعث ميشود رطوبت اطراف

ريشه دائم بماند كه اين عمل موجود كاهش اكشيژن در خاك ميشود و در نتيجه ريشه خفه

مي شود برگها زرد رنگ ميشوند و ميريزند و درخت خزان زود رس مي كند.

خاك

خاك غني از مواد غذايي با زهكشي خوب بهترين خاك براي اين درخت است اما اين

درخت در انواع خاك ها كه زهكشي خوبي داشته باشند رشد مي كند.

دما

از آنجا كه اين درخت بومي مناطق سرد بوده ميتواند سرما را تحمل كند.اين درخت براي

گلدهي و ميوه دهي به يك دوره سرما احتياج دارد.در صورت خشكي نكشيده در تابستان

تا دماي 40 درجه سانتي گراد و در زمستان تا دماي 30 درجه سانتي گراد را ميتواند تحمل

كند.

نور

در مكان هايي كه نور كامل و مستقيم آفتاب مي تابد بايد اين درخت را كاشت.درد طول روز

به 6 تا 8 نور احتياج دارند بنابراين نبايد در مكان هاي داراي سايه آنها را بكاريد.هر چقدر كه

نور زياد باشد ميزان رشد و ميوه دهي اين درخت هم افزايش مي يابد.

موز

موز آشنايي با درخت موز

موز

اين گياه از راسته زنجبيل سانان مي باشد و از تيره ميوزيشي هستند.

گياه موز در اقليم هاي گرمسيري و نيمه گرمسيري ميرويد اين گياه، به مقدار زيادي از آب

نياز دارد و مستعد صدمه از دما با درجه حرارت پايين و باد هاي شديد يا قوي مي باشد.

خاك محل كاشت آن، بايد سالم و بي نقص و غني از ازت يا نيتروژن و پتاسيم باشد گياه

موز به ۱۲۰۰ تا ۱۵۰۰ ميليمتر از آب احتياج دارد حتي اگر به طور مساوي و ترازمند در طول

سال توزيع شود.در نتيجه بهتر است موز را در مناطقي از ريونيون بكاريم كه داغ و مرطوب و

داراي ارتفاعي بين 0 تا 400 متر بالاتر از سطح دريا باشند.

غلاف ها يا قاعده هاي برگ بطور لب به لب يا همپوش روي هم قرار مي گيرند وبنظر ميرسد

كه تنه اي علفي وكلفت است كه درنوك آن يك دسته از برگ قرار دارد در قسمت وسط،

يك گل آذين يا شكوفه دراز يا طويل در روي يك محور مركزي ايجاد مي گردد، كه رو به پايين

يا سرپايين خم ميشود.در آنجا دو نوع اصلي از گل بر روي گل آذين با شكوفه، وجود دارد:

گلهاي نر در غنچه انتهاي هستند كه درست پس از افتادن برگچه ها يا براكته هاي محافظت

كننده مي افتند. وگلهاي ماده كه بعدا به ميوه  تبديل مي شوند وخيلي نادر خواهد بود

كه داراي بذر باشند. ميوه هاي موز بصورت دسته با خوشه يا بنچه ايجاد مي شوند.

كاشت و داشت

گياه بانانا يا موز در طول زندگيش فقط يك پنجه يا شاخه يا خوشه ايجاد ميكند. اما زير

شاخه پاجوش هايي كه از ساقه كوتاه وضخيم زير زميني آن ميرويند آنرا بصورت يك گياه

دائمي يا چند ساله در مي آورند و آنها به نوبه خود بچه ها يا شاخه هاي ديگري را ايجاد

ميكنند. همه آن پاجوش هارانبايد نگه داشت و بايد پاجوش هاي ناخواسته و غير ضروري

را جدا كرد وانداخت (removing) ويا پا جوش زني (Suckering) كرد. اين كار كمك مينمايد

كه عمل آوري و زراعت يا كاشت اين گياه متمركز و متراكم بشود .به اين ترتيب ، گياهان جديد

بانانا ، منظما جايگزين ميگردند و تراكم گياه يا تعداد گياه در هكتار ثابت يا بحالت فعلي ميماند

و اين عملي ترين ترفند يا كلك ، دركشت زارهاي گياه موز مي باشد.

انبه

انبه آشنايي و نگهداري درخت انبه

انبه

انبه از خانواده Anacardiaceae مي باشد.اگر چه گياه انبه هندي در ريونيون بومي يا بوم

زاد نمي باشد ولي واريته هاي بسيار از آن ، مثل جوزه ، اوگوسته، پيرفونتين ، لئونارد،

لايز در ريونيون ، يافت مي شود.گياه مانگو يا انبه هندي، بومي بورنئو بوده و بالغ بر ۴۰۰۰

سال است كه در آسيا مي رويد. مانگو گياه بسيار مهمي ، در نواحي حاره اي يا گرمسير ،

بشمار مي رود و نام ژنريك وطبقه بندي شده گياهي جنس آن يعني mangifera برگرفته

از كلمه mango بدليل اصل يا منشاء مالابائي و كلمه لاتين fero بمعناي من حمل مي كنم

I carry مي باشد. درخت مانگو يا انبه هندي، قادر است كه تاحد ارتفاع ۳۰متر رشد ونمو

نمايد. اگر برگهاي سبز تيره و موج دار آنرا ، در دست خود، مالش دهيد از آن بوي روغن

تربانتين به مشام مي رسد. گل آذين گياه مانگوي هندي، شامل گلهاي زرد يا قرمز گونه

معطر و نر مافروديت مي باشد. شكل ميوه ها از يك واريته به واريته ديگر تغيير مي كند رنگ

ميوه ها، در سنين جواني درخت، به رنگ كم وبيش سبز تيره است و پس از رسيده شدن ،

به رنگ زرد و نارنجي و قرمز تغيير مي كند و گوشت درون ميوه مانگو، نرم، آبدار، شيرين

وبشدت معطر است.

احتياجات اقليمي و كشاورزي

اقليمهاي نيمه خشك ، مناطق ايده آلي براي زندگي انبه ها هستند. زيرا در نواحي با

بيش از ۲۰۰۰ ميليمتر باران ساليانه، در مسائل يا مشكلات مربوط به بهداشت گياه يا

گياهپزشكي نمي توان غلبه كرد. گونه هاي مانگو، مي توانند به عده زيادي از خاك هاي

آداپته يا سازگار شوند ولي مانگوها، خاكهاي عميق ، لومي و خنك و با زهكشي خوب راه

ترجيح مي دهند. يك فصل خشك دو تا سه ماهه، براي انگيزاندن و تحريك و بيدار كردن

گياه مانگوي هندي از خواب و ركود ، لازم و ضروري است كه سبب القاء يا آماده سازي آن

براي گلدهي ميشود، انبه ها، به طور سنتي در ساحل شرقي جزيره، از La possession تا

Saint - pierree ، در مناطقي با ارتفاع بالاتر از ۳۵۰متر از سطح دريا، (براي توليد محصولات

تجارتي) پرورش مي يابند.

كاشت و داشت

دو گروه مشخص از واريته هاي مانگو (انبه هندي) وجود دارد واريته هايي كه در گروه اول

قرار مي گيرند(مثل مايسون روژ maison rouge وكاروت carotte وغيره ) واريته هايي پرجنين

يا پر رويان poly embryonic هستند و بيشتر جنين ها embryos سلول هاي زنده هسته

تخمك nucellar بوده و به توليد محصول ميوه اي كاملا شبيه محصول ميوه گياه مادري منجر

مي شوند .اين واريته ها ، از بذر توليد ميشوند و بعنوان پايه براي وارينه هاي گروه دوم

هستند كه واريته هاي تك جنين مي باشند.از آنجائيكه توليد جنين يا امبريو نتيجه انجام و

عمل گرده افشايي يا تلقيح است، اين جنين داراي تمام صفات و ويژگيهاي گياه مادري

نخواهد شد. اين واريته هاي انتخابي و گزينش شده، همه داراي كيفيت بهتري نسبت به

ميوه هاي حاصل از واريته هاي پلي آميريوئيك (چند جنين) مي باشند .و بطريق پيوند زدن

نيز تكثير يا زياد مي شوند. ونسبت تراكم پا يا تعداد درخت در هر هكتار، بسته به بنيه و

توان و نيرومندي واريته هاي مانگو ، متغير بوده و از ۲۰۰تا ۲۸۵ اصله درخت در يك هكتار

تغيير مي كند. انجام هرس هاي سالانه با روتين روي درخت انبه هندي واقعا ضروري ولازم

نيستند. اما واجب است كه شاخسار يا سر شاخه ها و برگها انبوه شده مانگو را تنك وكم

پشت يا لاغر كنند ، زمستانهاي ريونيوني با درجه حرارت هاي خيلي پايين وهمزماني و توام

شدن آنها با فصل خشك بطور خاص و ويژه در مانگوها حاكي از خوش طالعي ونيك بختي يا

خواست خداوند، جهت گلدهي آنها خواهد بود.

آووكادو

آووكادو آشنايي و نگهداري آووكادو

آووكادو

منشاء اصلي گياه آووكادو بومي نواحي مرتفع مكزيك مركزي و گوآتمالا ميباشد. اما اكنون

در بسياري از كشورهاي گرمسيري و نيمه گرمسيري نيز يافت مي شود. معرفي گياه

آووكادو به جزيره ريونيون گياه آووكادو، در سال ۱۷۵۰ توسط Le juge در موري تيوس ،

خوگير يا سازگار شده است ولي در سال 1789 توسط Hubert به ريونيون معرفي يا

وارد شده است.گياه آووكادو، در ريونيون بسيار متداول يا معمول ميباشد ولي بطور واقعي،

زراعت يا كاشته نميشود. اين گياه از ماه بهمن تا شهريور سال بعد ميوه ميدهد. ميوه هاي

آن بسيار مورد علاقه عامه مردم ريونيون است و اغلب در بازارهاي جزيره به فروش ميرسد.

بخاطر شباهت گوشت درون ميوه اووكادوي خوراكي اغلب همانند  كره صبحانه بنظر ميرسد

وروغن يا چربي زياد و پروتيديامواد سفيده اي درون آن، موجب شده كه بسيار مغذي باشد.

چهره وسيماي گياه درخت آووكادوي خوراكي، كه شكل آن، بسته به نوع واريته، تغيير

ميكند ميتواند تا رسيدن به بلندي ۲۰متر در كشور مبدا اصلي رشد نمايد.آووكادو يك

درخت هميشه سبز بوده و داراي گلهاي كوچك متمايل به سبز مي باشد اگر چه گلهاي

اين گياه،هر مافروديت مي باشند. حالات خيلي مشخص ، نشان ميدهد كه خود گرده

افشاني، يعني بالغ شدن يا آماده لقاح بودن، عامل نر وماده هر گل آن ، بطور همزمان،

عملي يا قابل اجرا نمي باشد. لذا انجام خود گرده افشاني كاري بسيار مشكل مي باشد.

دو گروه از واريته هاي ( A, B ) آووكادو را كه مي توانند با هم رشد كنند بايد در دو رديف

مجزا در كنار هم كاشت تا نسبت عملكرد موفقيت در عمل گرده افشاني را بهبود بخشند

يا زياد كنند.

ميوه

ميوه هاي آووكادو، سته اي كروي شكل يا بشكل گلابي با يك هسته بزرگ مي باشد.

پوست ميوه آووكادو، ميتوانند ظريف وصاف يا كلفت وزبر و ناصاف و به رنگ سبز يا سياه

يا ارغواني مايل به سياه يا قرمز متمايل به ارغواني باشد.

اگر چه گياه آووكادو، متعلق به نواحي با منشاء گرمسيري است اما مي تواند در بسياري

از اقليمها رشد ونمو كند. در ريونيون ، آووكادو در جاهائي با ارتفاع بين ۰ تا ۸۰۰ متر بالاتراز

سطح دريا يافت ميشود. اين گياه به تهيه مقدار منظمي آب، در حدود ۱۲۰۰ تا ۱۶۰۰ ميليمتر

در سال نياز دارد.درخت آووكادوي خوراكي، در بسياري از خاكهاي مختلف، رشد ونمو و

ترقي ميكند. چوب بسيار ترد و شكننده آن سبب شده كه نسبت به بادهاي قوي، صدمه

پذير باشد.

كاشت و داشت

بهترين واريته هاي آووكادو را از طريق پيوند( پيوند اسكنه جانبي و پيوند اسكنه در سر و

پيوند تسمه اي يا نواري برروي نهال هاي جوان حاصل از بذر تكثير مي نمايند. اين گياه

سه واريته مهم دارد: آووكادوي مكزيكي، آووكادوي گوآتمالائي، آووكادوي هند غربي. در

ابتدا، آووكادوي نژاد هندغربي به ريونيون معرفي شد و از آن هيبريد يا دورگ هاي محلي

بسيار ايجاد گرديد.دانسيته يا تراكم يا تعداد درخت آووكادو درهرهكتار، برابر ۱۵۶ اصله

درخت مي باشد و آماده كردن قطعه زمين وكارهاي مربوط به خاك يا خاك ورزي (شامل

زيرشكني وشخم عميق و كامل ) على الخصوص اگر منطقه مستعد يا در معرض طغيان

سيلاب يا سيلابي شدن  باشد بسيار اهميت دارد. تهيه و آماده سازي خاك به نحو

شايسته و در خور يامناسب، كمك به جلوگيري از تعداد زيادي از بيماريهاي ريشه اي

در آووكادو خواهد شد.

پرتقال

پرتقال شرايط نگهداري

پرتقال

پرتقال بومي مناطق جنوب غربي آسيا مي باشد درختي هميشه سبز با ارتفاع ۱۰ متر

مي باشد يكي از گونه هاي شناخته شده اين درخت  تامسون ميباشد. پرتقال گياهي

با رشد بالا است و ساقه هاي اين گياه تشكيل شده از خار هاي كوچك است. اين درخت از

خانواده مركبات است. درختي بزرگ با ميوه هاي كروي و گرد نارنجي رنگ است. گل هاي

اين درخت داراي گلبرگ هاي سفيد هستند كه در كنار برگ ها و در نوك شاخه ها مي‌رويند

شكل،رنگ،اندازه و ميوه‌هاي پرتقال اصولاً متفاوت است كه اين ها بستگي به واريته اي

است كه انتخاب مي كنيم.

آبياري

آبياري پرتقال بستگي به آب و هواي منطقه و بارش سالانه دارد. در فصل بهار بايد اين

گياه به طور منظم آبياري شود تا از پژمردگي آن جلوگيري شود. وقتي آبياري به موقع و

منظم باشد محصول با كيفيت تر مي شود. دقت كنيد كه عمق آبياري بين ۲.۵ تا ۴ سانتي

متر در خاك باشد.

نور

گياه پرتغال در طول روز به ۶ تا ۸ ساعت نور كامل و مستقيم خورشيد نياز دارد. هنگامي

كه نور كامل به آنها نرسد باعث مي‌شود كه گياه به درستي بار ندهد و كيفيت ميوه پايين

بيايد. با حرص كردن شاخه هاي اضافي نور را به قسمت هاي مهم گياه برسانيد تا شاخه

هاي دروني براي گلدهي نور دريافت كنند.

خاك

خاك لومي شني و ph مناسب بهترين خاك براي گياه پرتقال است. اين گياه مي‌تواند در

هر خاكي كه داراي زهكشي خوبي باشد رشد كند. خاك هايي كه نمك زياد و تراكم بالا

و رطوبت زياد دارند براي اين گياه مناسب نمي باشند، زيرا باعث پوسيدگي ريشه اين گياه

ميشود Ph خاك اين گياه بايد بين ۵ تا ۷ باشد.

دما

بهترين دما براي رشد گياه پرتقال ۲۵ تا ۲۸ درجه سانتي گراد مي باشد. اين گياه را بايد

در مناطق گرمسيري و نيمه گرمسيري كاشت.